Sesja nr.2

"Cholera, mieszkańcy się czegoś domyślili?"
- Chwila!
Krzyknęła, wyszła z bali, szybko się ubrała i otworzyła drzwi.
- O co chodzi?
Zapytała niewinnym głosem.

Pawie wszyscy dorośli mieszkańcy stali przed jej drzwiami. Byli uzbrojeni w co popadło - siekiery, noże, kije niektóry nawet mieli miecze.

- Wiemy o twojej zbrodni. Wiemy też że waszym przywódcą był Bił tak więc ciebie spotka mniejsza kara. Zostajesz wygnana z wioski, a próby powrotu zakończą się twoją egzekucją.

Najbliższe osoby wyciągnęły ją brutalnie z domu. Została brutalnie "dostarczona" w miejsce poza wioską. Żucono jej pod nogi worek z jedzeniem.

Obeny ekwipunek.

Ubranie, sztylet, nóż i zapasy żywności na dwa dni.

Wiele godzin chodziła po lesie, wiedziała że dwa dni drogi stąd jest mała osada, chciała się tam udać i znaleść nowy dom dla siebie. Ból nie przechodził, wręcz narastał... Wkońcu z wyczerpania osunęła się na ziemię...

- Co tu robisz?

Zagrzmiał stłumiony głos. Pojawił się mężczyzna (sądząc po głosie i posturze) w czerwonej szacie (magów zwanych Bractwem Krwi) na twarzy miał białą maskę zakrywająca całkowicie twarz. Maska nie była częścią stroju Bractwa.

Lekko drgnęła...
- Ja... nic, szukam nowego domu.
Powiedziała cicho. "Bractwo Krwi, co oni robią na tych terenach"
- Musiałam upaść kręcąc się po lasach.

- Jesteś ranna.

Stwierdził. Rozejrzał się po okolicy.

- Zwierzęta ci ie zagrażają... nie tu. Ale ta rana na twarzy. Ktoś nieudolny musiał to zszywać...

Ruszył w jej stronę.

- To nic takiego.
Powiedziała.
- Kilka dni i się zagoi.
Podniosła się z trudem, znów zawroty w głowie, oparła się o drzewo.

- Pozostanie po tym szpetny ślad na całe życie. Jednak to nie istotne. Przybyłem to tego lasu by spotkać ciebie Kikamoro.

- Mnie? Dlaczego?
Spojrzała na niego.
- Ja jestem nikim, wygnańcem...
Powiedziała.
- Czego osoby z Klanu Krwi mogą ode mnie chcieć?

- Bractwo nie klan.

Poprawił ją. Nie widziała jego twarzy ale z głosu wynikało że uraził go ten błąd.

- Wiem że zostałaś wygnana... Byłaś obserwowana od czasu swego poczęcia. Dzieci Lorda Mordu.

W jego głosie zabrzmiała lekka nuta obrzydzenia.

- Czego ode mnie chcecie??
Spojrzała na niego, lekko drżała.
- Jestem nikim, nic nie potrafię i nagle zjawia się ktoś z Bractwa Krwi mówi mi że od poczęcia jestem obserwowana i coś o Dziaciach Lorda Mordu. To jakaś niedorzeczność, to napewno mi się tylko śni.

Usłyszała cichy szept z za macki. Szwy na jej nosi pękły a rana zaczęła na nowo krwawić.

- Więcej szacunku

Zagrzmiał gniewnie. Wyszeptał coś jeszcze i rana zniknęła całkowicie jakby nigdy jej nie było. Nie odczuwała już bólu.

- Sądzisz nędzna istoto że włuczył by się za tobą po lasach gdybym nie wiedział kim jesteś. Sądzisz że obserwował bym cię tyle lat.

Wskazał na nią jednym palcem. Upadła.

- Czego ode mnie chcesz?!
Po jej policzkach pociekły łzy, była przerażona...

- Chce byś przeżyła. Śmierć dzieci Lorda przyniesie światu zagładę a jemu odrodzenie. Krótko mówiąc jeśli wszyscy tacy jak ty zginą nastanie koniec znanego nam świata. Jednak nikomu nie wspominaj o swoim piętnie. Wielu ludzi zabiło by cię nie dając nawet nic więcej powiedzieć.

- Dzieci Lorda? Ja dzieckiem Lorda?
Nic z tego nie rozumiała, nikt jej nigdy o dzieciach lorda nie opwiadał.
- Wybacz ale mało z tego rozumiem... Jak ja mogłabym nim być? Wszak ledwo sama sobie radzę, nie posiadam żadnych umeijętności, żadnych mocy, nawet walczyć nie umiem... Więc będzie to trudne abym przeżyła, dla wszystkich ludzi nie jestem nawet przeciwnikiem.