Sesja nr.2

- Nie jestem wiedźmą.
Uśmiechnęła się.
- Pojawiłam się w miasteczku aby wam pomóc a nie szkodzić.
Jej głos był bardzo spokojny.

- Morda w kubeł i żuć to!

Ludzie zaczęli zbierać się przed ratuszem.

- Co się dzieje?

Z budynku wyłonił się mężczyzna. W dłoni dzierżył miecz.

- Ta przeklęta wiedźma stawia opór.

Spojrzał na nią.

- Odłóż tą broń dziecko... tak będzie lepiej...

- Nie jestem żadną wiedźmą.
Po chwili wlóczni nie było.
- To pamiątka z mojej wioski.
Spojrzała na mężczyznę z mieczem w dłoni.
- Do tej sytuacji nie doszłoby gdyby Ci panowie.
Wskazała na tych z którzy początkowo zastawili jej drogę.
- Zachowywali się w sposób kulturalny, gdyż zjawiłam się tutaj aby nająć się do pracy w milicji...

- Są w milicji a ty jesteś przybłędą. Pojmać ją.

Poczuła że ktoś ją chwyta od tyły za ręce. Już po chwili leżała związana na ziemi i zabrali jej amulet i inną broń.

- Sam, później się nią zajmę... tylko tym razem nie gwałcić!

Nakazał srogo. Podnieśli ją i poprowadzili do aresztu.

- Widzisz byłaś niegrzeczna i szef wyszedł... gdyby nie to zajęlibyśmy się tobą i to porządnie.

Poczyła męską dłoń na tyłku

-Zabieraj te łapska!!
Warknęła na niego.
- Tknij mnie jeszcze raz to zabiję!

- Grożenie... trzeba to dodać do listy przestępstw.

I tak oto trafiła do małej, brudnej celi z kupką brudnego siana jako posłanie i małym cebrzykiem jako ubikacja.

Usiadła na ziemi, patrzyła na ziemię pod nogami.

Co zamierzasz? Wykonasz jakąś akcje czy czekasz?

Postanowiła narazie poczekać na szefa, wydawał się bardziej rozgarnietym człowiekiem niż Ci dwaj.

Po prawie dwóch godzinach usłyszała głosy. Wszedł szef straży w towarzystwie dwóch innych których jeszcze nie spotkała.

- Poczekajcie przy drzwiach.

Podszedł do drzwi celi.

- Więc do masz mi do powiedzenia?

-Nic złego nie zrobiłam. Chciałam pokazać tylko tamtym dwóm, że kobieta także potrafi walczyć i nadaje się do służby w milicji.
Powiedziała patrząc na niego.

- i co zrobiłaś by im to udowodnić?

- Wyciągnęłam włócznie, gdyż nią moim zdaniem dobrze władam.
Powiedziała patrząc na niego.
- A to że pojawiła się nagle w mojej dłoni nie oznacza, że jestem czarownicą, to jest pamiątka z mojej wioski, nic niezwykłego dla nas.

- Kłamiesz to nie pamiątka z twojej wioski. A wyciąganie broni przy strażnikach to głupota. Wedle mojego rozkazu zostaniesz tu do rana. Kazał by ci również zapłacić grzywnę ale jedna stuka złota to za mało...

-Nie kłamię, o tej rzeczy wiedziała tylko jedna osoba z mojej wioski, która już dawno nie żyje... Mogłabym odzyskać swój medalik? Ma dla mnie wartość sentymentalna.